Niet zon, zee en strand maar hobbels, tempels en monniken

Time flies when you're having fun... De eerste week van de vakantie zit er alweer op.
Maar we hebben ons vermaakt!

Op maandag 30 oktober zijn we naar Sander geweest in Thulakhet. Dit is het dorp waar hij verblijft en dramalessen verzorgt op de basisschool. De weg ernaartoe is erg hobbelig, it's gonna be a bumpy ride... Maar met al onze organen op de goede plek arriveerden we bij Sander. Eerst liet hij ons de stageschool zien, ook bij hem op school is er sprake van een ochtendappèl.  Daarna was Sander onze jungleheld. Hij nam ons mee de jungle in waar hij met zijn gastvader hout was wezen hakken. We liepen over 'paden' waarvan je van een afstandje niet zou zeggen dat je er kunt lopen. Springend over afgronden en struikelend over de doorns baanden we ons een weg. 
Een klein avontuur maar erg leuk! We kijken nu al uit naar de jungle-safari van volgend weekend...
Na de jungletour gingen we weer terug naar de stageschool waar we een dramales van Sander mochten bijwonen, super gedaan!
Een les over verschillende emoties die tot uiting kwamen door middel van witte maskers. De leerlingen in Nepal kennen geen drama dus het was erg leuk om te zien hoe ze het oppakten en ervan genoten.

Woensdag 1 november zijn we naar Lumbini geweest, ook wel de geboortestad van Boeddha. Ook dit was een bumpy ride, dit wisten we van tevoren. Toen we hoorden dat we achterin de bus waren geplaatst zagen we hier vanaf. Zet ons maar voorin!
De jongen van de bus wees ons naar de ruimte van de chauffeur. Dikke prima, lekker veel ruimte en we kunnen mooi meekijken met de rit. VIP! 
Echter bleek dit minder VIP dan we dachten... Het was de plek voor de locals die last-minute besloten om de bus in te springen. Daar zaten we dan, weggestopt tussen de Nepalezen en hobbelend tegen de harde rand achter onze rug. Want een normale stoel was het helaas niet. Maar, we hadden wel een mooi uitzicht!

Na een rit van dik negen uur lang arriveerden we in Lumbini, snel met de riksja naar ons verblijf. Het Koreaanse klooster. Hier werden we vrijwel direct naar onze kamer begeleid. Een dun matje met een deken en een kussen op een betegelde verhoging, weer een ervaring rijker. We sliepen op de kamer met een Spaanse vrouw die op wereldreis was. Ze had al een hele reis erop zitten en liet ons weten dat ze al drie weken in het klooster verbleef om tot rust te komen, even een pauze. We begrepen waarom ze naar het klooster was gegaan. In de ochtend en avond kun je namelijk de ceremonies bijwonen en alle maaltijden zijn inbegrepen.
Eten, een plek om te slapen en rust. Wat heb je nog meer nodig? 

Diezelfde avond besloten we dan ook om de ceremonie bij te wonen. We pakten een matje en gingen hierop zitten, kleermakerszit. Vervolgens kwam er een monnik binnenlopen. Hij had een houten slaginstrument waarop hij korte tikken gaf van hard naar aflopend zacht. Intussen sprak hij een gebed, met een bepaalde melodie. Een vrouw die ook verbleef in het klooster maakte deel uit van dit 'zanggebed'. Het was erg bijzonder en rustgevend. Ogen sluiten en luisteren maar. Na dit gebed vertrok de monnik en bleef de vrouw achter met een speaker. Deze zette ze aan, een mannenstem nam het over en begeleide ons in het vragen om vergiffenis voor allerlei dingen. De boeddhisten hebben een bepaalde manier van buigen en deden dit keer op keer opnieuw. Per onderwerp van vergiffenis.
Wij luisterden ernaar en merkten dat we ons realiseerden hoe dankbaar we eigenlijk mogen zijn voor heel veel dingen. Het was confronterend op sommige vlakken maar ook erg verhelderend. 
 

De volgende dag, donderdag 2 november, zijn we het park gaan bekijken. En wat waren we gelukkig want we hadden fietsen weten te scoren! Daar zaten we dan als rasechte Nederlanders op de fiets. Scheurend door een park van tempels. 
Veel landen hadden een tempel gebouwd in het park en iedere tempel was naar onze mening mooi op zijn eigen manier. Veel Europese toeristen waren er niet, vooral veel gelovigen. Voor hen is dit een dagje dichter bij hun god Boeddha. Mensen stonden in de rij om te kunnen bidden naast de plek waar hij geboren zou zijn. En je zult het misschien niet geloven maar ook wij werden 'aanboden'. Veel Indiërs en Nepalezen benaderden ons omdat ze met ons op de foto wilden. En ja... Zodra er één schaap over de dam is... Erg grappig.

Na verloop van tijd waren we toch best moe en besloten we om de fietsen weer netjes te parkeren bij de tempel. We hadden zin in dudh chiya, melkthee! Dat hebben ze vast wel bij het klooster. Genietend van onze thee trokken we andere gasten aan die hetzelfde idee hadden. Zo ook Jana, een Duits meisje van 18 jaar dat op wereldreis was. Ze liet ons weten dat diezelfde avond een ceremonie was in een Japanse tempel waar je als gast ook deel uit van mocht maken. Dat leek ons leuk, doen!
Eenmaal daar werden we ontvangen door een monnik die voor ons drie matten had klaargelegd. Ze gaf ons een stok en een soort trommel in de vorm van een tennisracket, om het even subtiel uit te leggen... Vervolgens legde ze uit dat de herhaling van klanken je geest concentreert en de trillingen kalmerend werken. Dit heb je nodig om positieve energie op te wekken gedurende het gebed. 
Eerst begon de monnik met het 'zingen' van het gebed onder begeleiding van haar gigantische trommel. Vervolgens was het aan ons om dit te herhalen onder begeleiding van onze trommel. 
We vonden het erg mooi om deel uit te maken van de ceremonie en waren hier dan ook dankbaar voor. 

Vervolgens waren we ook nog op tijd voor de ceremonie in het Koreaanse klooster die we weer bij hebben gewoond. Daarna vroeg ons bed in want de volgende ochtend stond de wekker om vier uur 's ochtends. Als je dan toch in een klooster verblijft is het gaaf om ook de ochtendceremonie bij te wonen, toch?
Na de ceremonie werden we opgewacht door een jonge Nepalese gentleman die ons in zijn riksja naar de bus bracht. Op naar Pokhara! 
Ook in de bus leerden we weer wat mensen kennen. Het is erg leuk dat je met het reizen in contact komt met zoveel verschillende mensen. Ruby, een meisje dat alleen reist liet ons weten dat het mooi is om alleen het avontuur aan te gaan. Uiteindelijk ben je nooit alleen tijdens het reizen, je ontmoet veel mensen met verhalen. Je ontdekt jezelf, dit is iets waar wij ons bij aan sluiten. Al reizen we dan wel met zijn tweetjes, het is ontzettend leerzaam en je komt op bepaalde momenten echt tot jezelf. Gaat anders in situaties staan.

Momenteel zitten we weer vertrouwd in 'White Rabbit' met het goede internet. Voor volgende week hebben we van alles geboekt, een trekking en een safari.
Maar eerst: PARAGLYDEN!!
Super spannend maar we hebben er ontzettend veel zin in! Foto's en video's zijn inbegrepen in het pakket dus die zullen in de volgende blog zeker verschijnen!

We hopen dat het met jullie in Nederland ook allemaal goed gaat en houden jullie op de hoogte van onze belevenissen!
 

Veel liefs!