Zag je dat?! Daar vloog alweer een week voorbij..

18 november 2017 - Pokhara, Nepal

Na een korte break zijn we weer online met onze nieuwe blog!
In de vorige blog hebben we verteld over onze eerste vakantieweek die ontzettend leuk was! Maar de tweede week moest nog komen... 

Op zondag 5 november zijn we wezen paragliden. Dit heb je misschien wel voorbij zien komen op Facebook. Om dit te omschrijven in één woord: ge-wel-dig! 
's Ochtends werden we opgepikt met een busje en naar een kantoor gereden waar we wat papierwerk moesten invullen, voor het geval dat... Deze gedachte schoven we snel opzij om vervolgens het busje weer in te springen, de hoogte in!
Eenmaal aangekomen bij het take-off punt konden we zien hoe zenuwachtige toeristen de afgrond inrenden. Spannend...
Met knikkende knieën stonden we te wachten op onze beurt. Denise moest er als eerste aan geloven. Iris heeft een filmpje kunnen maken. Hierop is te zien hoe de schoen van Denise losschoot. Paniek. Ondanks dit 'probleempje' werd Denise gedwongen toch de afgrond in te rennen, met de schoen hangend aan de hak. 
De take-off vonden we het spannendst, eenmaal in de lucht vlogen de zenuwen weg. Genietend van het uitzicht, de zon op het gezicht en de beentjes bungelend in de wind zweefden we boven de bergen en Phewa Lake. Erg mooi!

De volgende dag stonden we bepakt en bezakt klaar om te beginnen aan de Panchase trekking van drie dagen. Via het hotel waar we verblijven hadden we een gids gehuurd die met ons mee zou lopen, Rham. Een vriendelijke, oudere man die ons maar wat graag het prachtige gebied wilde laten zien. 
Na een korte kennismaking startte onze wandeling.
De eerste dag liepen we naar Bumdi. We kwamen langs de pagoda die grenst aan Phewa Lake en hadden meerdere malen prachtig uitzicht over de Himalaya gebergten. Tegen het eind van de middag arriveerden we bij ons gasthuis. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaar met een kopje thee. Die avond zaten we op het dak van ons verblijf te kijken naar de zonsondergang. Langzaam verdwenen de bergen uit het zicht en kwamen de sterren tevoorschijn, erg romantisch. En koud.
De volgende ochtend moesten we helaas voor even afscheid nemen van Iris.
Door haar astma kon ze de trekking niet afmaken. Lopend in de volle zon, over steile hellingen en trappen, niet echt prettig als je keel ook nog eens wordt dichtgeknepen. Maar wat heeft ze het knap volgehouden want zo'n trekking is niet niks. Zeker niet als je het voor de eerste keer doet, petje af! 
Rham en ik vervolgden de trek met zijn tweetjes. Dit vond ik toch wel spannend, alleen zo'n grote klim aangaan en 's nachts slapen in een onbekende omgeving zonder iemand die je écht goed kent. Maar, gewoon doen! Weer een ervaring. 
We liepen door een prachtig bos, op weg naar Panchase. Het was een vochtig gebied. Dit zorgde ervoor dat veel paden erg glad waren en dus een aantal spannende momenten waarbij het hart in de keel zat. De paden waren erg stijl en soms moeilijk begaanbaar. Op een gegeven moment zag ik poep op de paden liggen, van een koe? Verbaasd vroeg ik aan Rham hoe dat kon. Ik had al moeite met die smalle, onbegaanbare paden. Laat staan een koe?!
Hij liet weten dat wanneer een koe geen melk meer geeft (rond 20 jaar oud) de eigenaar de koe ergens dumpt. In dit geval gebeurde dit dus in het bos. Vervolgens nam de eigenaar de benen en werd de koe overgelaten aan zichzelf. 
Dit vond ik maar een vreemd en verdrietig verhaal. Een aantal momenten kwamen we dan ook koeien (en buffels) tegen. De één heel erg dun, de ander ontzettend oud. Sommigen hadden zelfs gezelschap gevonden in elkaar. Op het moment dat we te dicht bij het dier kwamen begon het te blazen en/ of onze kant op te lopen. Wat was ik blij met Rham die beschermend voor mij liep en met zijn stok stond te zwaaien. 
Eenmaal uit het bos kwamen we aan in Panchase, een klein dorpje wat grenst aan de Panchase berg. Dit is heilig gebied, bovenop de berg staat een klooster waar een gelovige man woont. Wij verbleven in een gasthuis beneden de berg in het dorpje. Hier was deze man op dat moment ook. Gezellig marijuana aan het roken met de baas van het gasthuis. Het werd al gauw koud zo hoog in de bergen en dus besloten we snel te gaan slapen. De volgende ochtend stond de wekker alweer om 4:30 uur. Die ochtend zouden we de Panchase berg oplopen om naar de zonsopgang te kijken.
Met slaapoogjes stond ik klaar voor de klim, hier was ik voor gewaarschuwd. Maar ik wilde het alsnog doen. Als je eenmaal zo ver bent gekomen wil je ook het laatste stuk meepakken. Op naar een hoogte van maar liefst 2000m, let's go!
Hijgend arriveerden we op het hoogtepunt. En met een voldaan gevoel bekeken we de zonsopgang. 
Na een tijdje vervolgden we onze weg terug naar beneden. Terwijl we naar beneden liepen vroeg ik mij af: Denise hoe heb je dit in godsnaam gedaan? Zo stijl als het was, grote treden en dat in minder dan een uur. Een prestatie voor mijzelf. Rham liep als het ware fluitend naast me maar goed, hij is het gewend. Laten we het daar op houden... Eenmaal aangekomen in Pokhara was het fijn om Iris weer te zien.

Twee dagen rust en we konden weer door! Na een rit van zeven uur kwamen we aan op onze bestemming, Chitwan! Het laatste weekend sloten we af met een prachtige safari door het nationale park.  
We hadden een bundel gekozen waarin we o.a. met een kano langs de krokodillen dobberden, een junglewandeling maakten en erdoorheen reden met een jeep en ook een olifant konden wassen. Dat laatste is iets wat we zelf verkozen boven de originele mogelijkheid. Het wassen met de olifanten hield eigenlijk in dat je op een olifant kon gaan zitten die je vervolgens helemaal natspoot met zijn slurf. Achter de toerist stond echter een Nepalees naar het dier te roepen met een ijzeren pook in zijn hand, dit beeld vonden wij minder. Je weet dat wanneer je op het dier wilt zitten er ook iemand achter je zal staan met een pook en een reden heeft om het dier ermee te meppen af en toe. 
Wij kozen er dus voor om de olifant lekker in het water te laten liggen en écht te wassen. Dit was erg bijzonder, wat een prachtige dieren zijn dit. Heel gaaf om zo dichtbij te kunnen zijn en het aan te kunnen raken. Het weekend vloog voorbij en voor we het wisten zaten we weer in de bus naar Serachour. Hier hebben we de afgelopen week verbleven. Momenteel zitten we op onze vertrouwde hotelkamer. Maandag gaan we weer terug naar Serachour, het wordt onze laatste week daar. De tijd is gevlogen, Yeku vind het maar niks dat we alweer bijna gaan en wij ook niet. Want wat is het bijzonder om zo dichtbij de lokale bevolking te mogen staan. 


Het einde komt in zicht en we gaan nog even volop genieten van onze laatste week in Serachour! Tot snel!

Liefs Iris en Denise
 

Foto’s

2 Reacties

  1. Annie Sloot,:
    18 november 2017
    leuk verhaal weer, Jammer Iris , dat je last kreeg van je astma, Nog veel plezier de laatste week xxx
  2. Greetje:
    19 november 2017
    Weer nagenoten van jullie avonturen op schrift😉 Nog een paar weken en dan mogen we jullie weer verwelkomen! Geniet en ervaar Nepal nog even lieve meiden! Dikke 💋 Greetje